توسط 
نحوه تنظیم و آثار ناشی از تنظیم اجارنامه( اجاره نامچه ) (قسمت اول)
– تعریف اجازه نامه (اجاره نامچه) :
اجاره‌نامه به سند نوشتاری قرارداد اجاره گفته می‌شود که بین صاحب ملک (موجر) و اجاره‌کننده (مستأجر) تنظیم می‌شود که شامل مشخصات طرفین قرارداد و میزان اجاره بها و مدت اجاره و مورد اجاره و شرایط طرفین در آن است.
– شرایط تنظیم قرارداد:
در نوشتن و امضای قرارداد باید به مسائل زیادی توجه داشت از جمله:
- آگاهی اجمالی به قوانین مربوط به موضوع قرارداد؛ مثلاً در صورتی‌که اجاره یک ماه پرداخت نگردد، صاحب ملک می‌تواند از طریق قانون مورد اجاره را تخلیه نماید.
- مشخصات کامل و دقیق طرفین قرارداد با نشانی اقامتگاه آنان
- در نظر گرفتن منافع هر دو طرف؛ به اینصورت که قرارداد جنبه عادلانه داشته باشد.
- مدت قرارداد؛ هر قراردادی باید یک زمان معین و مشخص شده داشته باشد از یک ساعت گرفته تا چندین سال اما بهتر است که قراردادها یکساله باشد.
- حضور دو نفر شاهد جهت امضای ذیل قرارداد.
- تنظیم قرارداد در دونسخه و در صورت نیاز سه نسخه جهت در اختیار فرد سوم قراردادن (که فرد سوم در قرارداد ذکر شده‌است)
- ذکر مرجع حل اختلاف از جمله شخصی خاص یا مرجع قانونی مربوطه.
– ماهیت اجاره نامه و اعتبار اجاره نامه دستی:
اجاره نامه یک قرارداد است. این قرارداد یک نوشته یا متن معتبر و حقوقی که با استفاده از آن می‌توانید هر نوعی از اموال یا املاک را اجاره بدهید. در میان مردم بسیار متداول است که اجاره نامه ملک را در بنگاه املاک تنظیم می‌کنند. در جواب به اشخاصی که می‌پرسند آیا لازم است اجاره نامه فقط در بنگاه املاک تنظیم شود، باید بگوییم؛
نکته: الزامی برای رسمی کردن اجاره نامه در بنگاه املاک وجود ندارد.
نکته: اجاره نامه‌‍‌ای که به صورت دستی و بدون مراجعه به بنگاه املاک امضا شده است نیز معتبر و حقوقی است. تنها شرط لازم این است که متن نمونه اجاره نامه مطابق با مفاد عقد اجاره و قانون نوشته شده باشد و دو شاهد آن را امضا کنند. نمونه اجاره نامه را می‌توانید به صورت عادی یا رسمی تنظیم کنید. با رعایت قانون، قرارداد تنظیم شده معتبر است و الزامی برای رسمی بودن آن نیست.
– قوانین مربوط به اجاره نامه:
به طور کلی قوانینی که در زمینه نحوه تنظیم قرارداد اجاره نامه وجود دارند و می‌توانیم برای نوشتن محتوای قرارداد به آنها استناد کنیم، به دو دسته تقسیم می‌شوند و محتوا و متن اجاره و روابط میان طرفین براساس مفاد این دو قانون، بررسی می‌شود. علاوه براین، اگر شکایت یا اختلافی پیش بیاید، با توجه به این قوانین میان طرفین رای صادر می‌شود.
الف – عقد اجاره در قانون مدنی
ب – قانون رابطه موجر و مستاجر
الف – عقد اجاره در قانون مدنی:
قانون مدنی به طور خاص درباره عقد اجاره صحبت کرده است. در این قانون مفاد مشخصی برای نوشتن قرارداد وجود دارد. به همین دلیل است که این عقد را یک عقد معین می‌نامند. عقود معین به قراردادهایی اطلاق می‌شود که احکام خاصی برای تنظیم آنها وجود دارد. علاوه براین، براساس قانون مدنی، عقد اجاره یک عقد لازم است.
زمانی که قانون مدنی یک قرارداد را لازم می‌داند، به این معنی است که طرفین قرارداد به صورت یک جانبه یا با خواست خود نمی‌توانند قرارداد را فسخ کنند یا آنکه قرارداد را به اتمام برسانند. در این عقود لازم طرفین ملزم هستند که تا پایان مدت تعیین شده، به قرارداد پایبند باشند. البته موجر و مستاجر می‌توانند شرایطی را برای فسخ قرارداد در نظر بگیرند. این شروط باید تحت عنوان شروط فسخ قرارداد، در متن اجاره نامه نوشته شود.
ب – قانون روابط موجر و مستاجر:
با افزایش اجاره نشینی، اختلافات بسیاری در خصوص روابط میان مالک ملک و مستاجر پیش می‌آمد. به این منظور در سال 1356 قانونی تحت عنوان قانون روابط موجر و مستاجر تصویب شد. این قانون به روابط میان طرفین قرارداد توجه دارد و مفادی را برای این منظور تعیین کرده است. البته این قانون یک بار دیگر در سال 1376 اصلاح شد و شرایط جدید، تغییراتی در آن اعمال کرد.
این قانون برای توافق ملک تجاری نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. قانون روابط میان موجر و مستاجر بیان می‌کند که با وجود سه شرط در اجاره نامه ، طرفین مشمول قانون موجر و مستاجر می‌شوند. این سه شرط عبارتند از :
- متن توافق باید مدت مشخص داشته باشد. تاریخ شروع و اتمام مدت اجاره باید به طور دقیق در متن قرارداد نوشته شود.
- اجاره نامه در دو نسخه تهیه شود و در اختیار موجر و مستاجر قرار بگیرد.
- علاوه بر طرفین قرارداد، دو شاهد اجاره نامه را امضا کنند.
همچنین بخوانید:
قسمت دوم نحوه تنظیم و آثار ناشی از تنظیم اجارنامه( اجاره نامچه )
نظرات